சித்தாந்தன்....................................................
தொண்டை கிழியக் கத்தி ஓயந்தவன்
வந்திருக்கிறான் சபைக்கு
சன்னங்களாலான அவன் குரலில்
பிணங்கள் மணக்கின்றன
ஏக தொனியில் கட்டளையிட்டவனின்
முன்னால்
புலன்கள் செத்த மனிதர்கள் முண்டியடிக்கிறார்கள்
சாவுகளால் வனையப்பட்ட
மட்பாண்டத்தின் வாய்வழியாக
நுரைத்தெழுகின்றன கனவுகள்
பிச்சை கேட்பவனின் முகத்தை அணிந்தபடி
வந்திருக்கின்றான் தெருவுக்கு
கபாலங்களாலான மாலையில்
பூக்களைச் சூடியிருக்கிறான்
கனிவைச் சாயமாகத் தடவிய
வாக்குறுதிகள் மரங்களாய் வளர்கின்றன
வாய்பிளந்து காத்திருக்கின்றனர் மனிதர்
கட்டளைகளால் நிரம்பும் அவன் மூளையில்
முளையிடுகின்றன எண்ணற்ற பொய்கள்
அழிவுகளைப் பதட்டமில்லாமல்
பார்த்திருந்த நாட்களுக்கு
தானுருத்துடையவனில்லையெனச் சத்தியம் செய்கிறான்
செவிகள் யாவும்
அவனை நோக்கிக் குவிந்திருக்கின்றன
தோரணங்கள் தொங்கும் வீதிகளில்
கபாலத்தைத் தொலைத்த மனிதருக்காக
கொட்டுகிறான் புன்னகைகளை
தோற்றுப்போன மனிதர்களின் முன்னிருக்கும்
மட்பாண்டத்தில்
நோதித்து நாறுகின்றன
பழக்கப்பட்ட வாக்குறுதிகள்
2 comments:
அன்பின் சித்தாந்தன்
29 ஜனவரி, 2010 அன்று PM 10:34அந்தக் கவிதையின் தாக்கம் எனக்கும் ஏற்பட்ட தாக்கம். இந்த நிகழ்வு குறித்து அல்லது பாதிப்பு குறித்து ஒரு பதிவை எழுதியிருக்கிறேன். பதிவுகள் மொழியிலும் சொல்லுகிற முறையிலும் வேறு படுகின்றன.
ஆனால் 'அரசன்' என்ற படிமம் நமக்குள் தருகிற தாக்கம் ஒன்றாகவே இருக்கிறது. நமது காலம் புன்னகை எல்லாவற்றையும் அதனிடத்தில் நாம் பலியிட்டிருக்கிறோம். தொடர்ந்து இந்தப் படிமம் சாபமாக தொடருகிறது.
"அழிவுகளைப் பதட்டமில்லாமல்
பார்த்திருந்த நாட்களுக்கு
தானுருத்துடையவனில்லையெனச் சத்தியம் செய்கிறான்
...
தோற்றுப்போன மனிதர்களின் முன்னிருக்கும்
மட்பாண்டத்தில்
நோதித்து நாறுகின்றன
பழக்கப்பட்ட வாக்குறுதிகள்"
என்னை இந்த வரிகள் மிக பாதிக்கின்றன.
உண்மைதான் தீபச்செல்வன்
30 ஜனவரி, 2010 அன்று AM 9:23அரசு என்பதை நாம் அறிந்து கொண்ட காலத்திலிருந்து வன்முறையின் உருவாகவே கண்டு வருகின்றோம். அது எப்போதும் அதிகார மையமாகவே இருந்து வருகின்றது. நாம் சந்திக்கும் நெருக்கடிகளும் துயரங்களும் இவ்வாறுதான் சிந்திக்கத் தூண்டுகின்றன.
அரசு அல்லது அரசன் என்பதன் அர்த்தம் எங்களுக்குள் ஏற்படுத்தும் அனுபவம் ஒத்த வகையிலமைவதை நானும் புரிந்து கொள்ளுகின்றேன்
கருத்துரையிடுக