மாயத் திரைகளின் வரைபடம்.

-சித்தாந்தன்

இந்த சிதிலமான கனவை நான் மீட்டுக்கொண்டிருக்கும் இக்கணம். வெளியே நாய் குரைத்தபடியிருக்கின்றது. ஏதோவொரு பறவையின் சிறகுகளின் மெல்லசைவினால் காற்றில் சலனம் மீந்தபடியிருக்கின்றது. இரவின் புதிர்கள் நிறைந்த பாதையில் நிசப்தம் மட்டும் தன் விலக்கவியலா இருப்பைத் திரும்பத் திரும்ப உணா்த்தியபடியிருக்கின்றது.

00

காற்றின் திரையில் அசையும் நிழலுருக்கள்

இரவு உறைந்து

பூச்சியமாக காலடியில் கிடக்கின்றது.

ஒரு முதியவன்

பாதாளங்களைத் தாண்டும் தன் மந்திரக்கோலால்

சாய்த்தபடியிருக்கிறான் நாட்சத்திரங்களை.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

”இது எத்தனையாவது நட்சத்திரம்?” நான் கேட்கிறேன்.   என் குரலின் மீது படிந்த கருமையை அவன் ஊதிக்கொண்டே

“நட்சத்திரங்கள் முளைத்துக்கொண்டேயிருக்கின்றன. என் முதுமை எண்களிடமிருந்து அன்னியப்பட்டுவிட்டது. நான் திரும்பத் திரும்ப பூச்சியத்திலிருந்தே எண்ணத் தொடங்குகின்றேன்.” என்கிறான்.

அவனின் குரலில் வெண்மை படா்கிறது. நான் அதை ஊதுகின்றேன். அது வா்ணங்களாய் விரிகின்றது. ஒருவித மாயத்தனத்துடன், முதியவன் சிரிக்கின்றான். அந்தப் பொழுது, நுாறாயிரம் பட்ஷிகளால் நிறைகிறது. அவன் பட்ஷிகளின் அரசனாகி அவற்றைத் தன் மந்திரக் கோலால் அடிமைப்படுத்துகின்றான். இரவின் கரிய திசைகளிலிருந்து, காற்று எழுந்து வருவதை நான் பார்க்கிறேன். அது எரிந்த யுகம் ஒன்றின் சாம்பலை அள்ளி வருகின்றது. முதியவனின் குரல் கீதமாகின்றது. இரவின் கனத்த திசைகளில் அது நீா்த்துளியென விழுந்து நீா்ப்பெருக்காகின்றது.

”இரவின் ஆழத்தின் புதிரில்

நான் மிதக்கிறேன்

கனவின் விளிம்பில் எரியும்

திரியாய்ச் சுடா்கிறேன்……………….”

அவனது பாடல் பறவைகளின் சிறகுகளைக் குத்திக்கிழிக்கின்றது. திடுமென திசைகள் அழிந்துபோகின்றன. மாபெரும் மவுனத்தை கையிலேந்திய அவன், தன் மந்திரக்கோலை ஒரு கணப்பொழுதில் குழந்தையாக்குகின்றான். குழந்தை சினுங்குகிறது. அதன் சினுங்கல் ஒரு இளைய பாடலாகி அக்கணத்தை உறையச் செய்கிறது. நான் என் கைகளில் பருத்த சொற்களைச் சுமந்து நிற்கிறேன். வானம் ஒரு கணத்தில் வெண்மையாகின்றது. பின் அது பூமியைப் போல மரங்களால் சிலிர்கின்றது. தலைகீழாக அந்தரத்தில் மனிதா்கள் நடந்தபடியிருக்கிறார்கள். நட்சத்திரங்கள் சிலந்திகளாய் நூலிழைகளில் தொங்குகின்றன. ஒரு பேரழகி வானத்திலிருந்து பூமிக்குக் குதிக்கின்றாள். பேரழகின் வசீகரத்தில் கிழவன் குழந்தையை இளைஞனாக்குகின்றான். இளமை ததும்பும் பாடல் அக்கணம் ஒலிக்கின்றது.

தசைகளின் வாய் திறந்து

தவிப்பு மேலெழுகிறது- அன்பே

இலைகளா மரத்தின் ஆடை

இதயமே சொல் சொல்.

கனிகளைப் புசித்திடவே

காலத்துக்கு குறியேது

பனியினில் நனைகையில்

பாறையில் தகிப்பு ஏது?

உருகிடும் மெழுகுபோலாகி

என்னை நீ தழுவு

பருகிடும் அமிர்தத்தில்

பாட்டு நீ எழுது.

00

நான் ஒரு துண்டு மேகத்தைப் போல மிதக்கின்றேன்.

காற்று தன் நியமங்களைத் தாண்டி என்னை எடுத்துச் செல்கிறது. அது ஒரு அழகிய தருணமாகின்றது. தருணங்களிலிருந்து விடுவிக்க முடியாத அந்தப் பொழுதில் சிலுவைகளோடு மனிதா்கள் அலைகிறார்கள். அவா்களின் தோள்களில் சிறகுகள் துண்டிக்கப்பட்ட தடயங்களைக் காண்கின்றேன். எனக்கு ஓலமிடவேண்டும் போலத் தோன்றுகின்றது. என் உதடுகளில் யுகங்களாய் மிதக்கும் சந்நதப் பாடல்கள் பீறிடுகின்றன. ஓலத்தின் குரலில் என் பாடல்கள் பிறக்கின்றன. தனித்த யுகத்தின் சாம்பலாய்ப் படரும் அந்தப் பாடல்களில் துயரங்களால் நிர்வாணமான மனிதா்கள் அலைந்து திரிகிறார்கள். ஒரு பொழுதும் வெட்கத்தை உணராத மனித முகங்களிடை சேகுவேராவைச் சந்திக்கிறேன்.

அவா் புரட்சியின் இரத்தம் படிந்த தன் நாட்குறிப்பை. தன் நினைவுகளிலிருந்து வாசித்துக் காட்டுகின்றார். காலாவதியான அந்தச் சொற்களை இன்னும் இன்னுமாக அவா் நினைவில் வைத்திருப்பது எனக்கு எரிச்சலூட்டுகிறது. அவா் புரட்சியின் மகத்துவம் பற்றிய தன் கவிதைகள் சிலவற்றை என்னிடம் கையளித்துவிட்டுப் புன்னகைக்கிறார்.

நான் அப்பாவித்தனமாக அவரிடம் கேட்கிறேன்.

”’சே’ இந்தப் பூமியில் புனிதமான ஒரு புரட்சி சாத்தியமாகுமா?”

எனது கேள்வி அவருக்கு வெறுப்பைக் கொடுக்கிறது. பூமியைக் குனிந்து பார்க்கிறார். சில நகரங்கள் பற்றி எரிந்தவண்ணமிருக்கின்றன. குண்டுகள் இடிமுழக்கமாய் வெடித்துக்கொண்டிருக்கின்றன. அகதிகள் சுமைகளோடு செல்கிறார். புதிய புதிய கூடாரங்கள் முளைக்கின்றன. மீளவும் மீளவும் பழைய வாழ்க்கை. எனக்கு சலிப்பு ஏற்படுகின்றது. அவா் அதைப் புரிந்து கொள்கின்றார்.

”புரட்சியில்லாக் காலமேது தோழா?” என் தோள்களை ஆதரவாகப் பற்றிக் கொண்டு கேட்கின்றார்.

நான் அவருக்காக இரக்கங் கொள்கின்றேன்.

என் வார்தைகள் உலா்ந்த மரத்தினது கிளைகளாகின்றன. முன்னிருந்த பசுமையின் கடைசிச் சொட்டு ஈரத்தில் புரட்சியின் மகத்துவத்துடன்’சே’ சிரித்துக்கொண்டிருக்கின்றார். ஆழ்ந்த துக்கத்தின் கனத்தோடு அந்த நினைவை நான் புதைக்கத் தொடங்குகின்றேன். என் வார்த்தைகளில் வன்மம் ஒரு புதைமேடாகிறது.

அந்தப் பொழுதை கசக்கி காகிதத்தை எறிவது போல அந்தரத்தில் எறிகின்றேன். அது தீப்பிடித்தபடி பறந்து இறுதியில் அணைகிறது. ’சே’ யின் நீண்ட சுருட்டில் இன்னும் புகை கிளம்பிவாறேயிருக்கின்றது. அவா் தனது தாடியை இரண்டு தடவைகள் தடவிக்கொள்கின்றார். நரைத்த மயிர்கள் விரல் இடுக்குகளுக்குள் கறள் ஏறிய கம்பிகளாக நெளிகின்றன. மேலும் நான் சலிப்படைகிறேன்.

மவுனமே அடா்த்தியான பதிலாகிறது.

’சே’யை தனிக்கவிட்டு மீண்டும் மிதக்கத் தொடங்குகின்றேன்.

என் திசை

யாரறிவார் என்திசையை

தென்திசைப் பறவைகள் அறியுமா?

மேற்கில் வீழ்ந்தணையும் சூரியன்தான் அறியுமா?

என் திசைக்கு யார் பெயரிடுவார்?

பெயரற்ற திசைகளில்

பறவைகளிருக்குமா?

பசிய மரங்கள் வளருமா?

சொல்!

சொல்!

சொல்!

யாருமற்ற வெளியிலிருந்து அவிழ்கின்றன சில வார்த்தைகள். சாரமற்ற காலத்தின் வார்த்தைகள்.

”சொல் இருக்கிறது, சொல்தான் வளா்கிறது”

அவை கடவுளின் வார்த்தைகள்.

’யார் கடவுள்?’

’புரட்சியின் கடவுள் யார்?’

சரித்திரத்தின் சுவடுகளில் இரகசியமாக உருவியெடுக்கப்பட்ட வார்த்தைகளின் பிளவுகளில் துருவேறிய இரும்புத் துண்டைப் போல இன்னும் காலங்காலமாய்க் கிடக்கின்றன கடவுள் குறித்த அத்தனை கேள்விகளும். வேறுவேறான கேள்விகள் எல்லாவற்றுக்கும் பதில்கள் ஒன்று போலவே இருக்கின்றன. ”கடவுள்”

கடவுள் பற்றிய புனைவுகளால் ஆகர்ஷிக்கப்பட்ட இடையன், அந்தரத்தில் மந்தைகளை மேய்த்துச் செல்கின்றான். அவனது கைத்தடி பாம்பின் நெளிவுகளோடு அசைகிறது. தீா்க்கமான ஒரு சொல்லை நான் இடையனைத் தொடா்ந்து சென்று கண்டெடுக்கிறேன். ”மேய்ப்பன்”

’நானே மேய்ப்பனானால் என்ன?’ இதயத்தின் மேற்பரப்பில் ஆசையின் துளிர் மெல்ல விரிகிறது.

எத்தனை கடவுள்கள் பூவுலகில். நேற்றும் ஒரு கடவுள் பூத்திருந்தார். பூமியில் பூக்கும் பூக்களை விட கடவுள்கள் அதிகமாகிவிட்டார்கள். எல்லாவற்றுக்கும் கடவுள். அரிசிக்குக் கடவுள், களவுக்குக் கடவுள், கடவுச்சீட்டுக்குக் கடவுள், சாரதி அனுமதிப்பத்திரத்துக்குக் கடவுள். மருந்துக்குக் கடவுள், மருத்துவத்துக்குக் கடவுள், காசுக்குக் கடவுள், கடவுளுக்குக் காசு. எல்லாம் கடவுளின் பெயரால் உருவான கடவுள்கள்.

கடவுள் என்னும் தூசு படிந்த சொல் அருவருப்பைத் தருகிறது.

நானும் கடவுள், ஆனால் வித்தியாசமான கடவுள். கனவுலகின் கடவுள். அல்ல நான் கனவுலகின் மேய்ப்பன். வித்தியாசனமான மேய்ப்பன். நானும் மேய்ப்பன்.

எனக்கு பக்தா்கள் தேவையில்லை. படையல் தேவையில்லை. பசியும் தேவையில்லை. பகட்டும் தேவையில்லை. பறப்பும் தேவையில்லை, பிறப்பும் தேவையில்லை, மறுபிறப்பும் தேவையில்லை ஏனென்றால் நானும் கடவுள். அல்ல மேய்ப்பன்.

என் சிந்தனை என்னைத் துரத்துகிறது. நான் கடவுளைப் போல வானத்தில் பறக்கிறேன். அந்த மந்திரக்கோல் கிழவன், எனக்கு மேலாக பறந்தபடியிருக்கிறான். அவனுக்கு மேலாக பேரழகியும் இளைஞனும் பறந்தபடியிருக்கின்றனா்.

நான் கிழவனை அழைக்கிறேன்.

”ஏய்……….. மந்திரக் கிழவா”

அவன் தலை தாழ்த்தி என்னைப் பார்க்கிறான். அவனின் பார்வையில் ஒரு கழுகுத்தனம் தென்படுகின்றது. ஒரு நெருப்பைப் போல அவனின் நிறம் மாறுகிறது.

“நான் உன்னிடம் ஒரு கேள்வி கேட்கலாமா?“

அவன் உதடுகளில் ஏளனம் ததும்புகிறது. பின் அது சிரிப்பாகிறது. பிறகு அது ஒரு பேரிரைச்சலாகிறது.

“என்ன கேட்கப் போகிறாய்?“

குரலின் அதட்டலில் நான் முதல் முறை அச்சம் கொள்கிறேன். புராதனமான நகரம் ஒன்றின் சிதிலங்களுக்கிடையில் தனித்திருக்கும் ஒரு மனிதனைப் போல முதல்முறை அச்சத்தை உணா்கிறேன். என் அச்சம் தயக்கங்களைச் சிதறடிக்கிறது.

“உனக்கு ’சே’ யைத் தெரியுமா?“ நான் கேட்கிறேன்.

“எந்தச் ’சே’?“

அவனுக்கு நிறைய சேகுவேராக்களைத் தெரிந்திருக்கிறது.

“புரட்சியாளன் ’சே’.“

“ஓ…ஓ அவரையா? ம் ..எனக்கு அவரைத் தெரியாது.“

அப்ப உனக்கு எந்த ’சே’ யைத் தெரியும்.

“நிறையப்பேரைத் தெரியும். அவா்களின் முகங்கள் எல்லாமே ஒன்று போலத்தான் இருக்கின்றன. ஆனால் ஆடைகளின் நிறங்கள்தான் வேறு.“

அவா்கள் என்ன செய்துகொண்டிருக்கிறார்?

“சுட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.“

“யாரை?“

“அப்பாவிச் சனங்களை.“

கிழவன் மூச்சைத் திரட்டி காற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு மேலெழுந்து பறக்கிறான். அவனது வேகம் என்னைத் தலைகுனிய வைக்கின்றது. நான் இன்னும் ஒரு சருகுபோலாகி மிதந்துகொண்டிருக்கிறேன்.

நான் என் வழியையும் திசையையும் மாற்றிக் கொள்கிறேன். அது ’சே’ எதிர்ப்படாத திசை. ’சே’ எதிர்ப்படாத வழி.

நான் எனக்குள்ளேயே சில கேள்விகளைக் கேட்கிறேன்.

புரட்சி என்றால் என்ன?

புரட்சிகள் ஏன் உருவாகின்றன?

புரட்சிகள் யார் பொருட்டு எழுகின்றன?

புரட்சியாளன் என்பவன் யார்?

துாய புரட்சி என்ற ஒன்று உள்ளதா?

புரட்சிகள் எவ்வாறு வெல்கின்றன?

புரட்சிகள் எவ்வாறு தோற்கடிக்கப்படுகின்றன?

புரட்சியின் நிறம் என்ன?

புரட்சியின் குணங்கள் எவை?

புரட்சியாளன் என்ன செய்ய வேண்டும்?

புரட்சியின் பெயரால் மக்கள் ஏன் கொல்லப்படுகின்றார்கள்?

இத்தனை கேள்விகள் போதும் எனக்கு. பதில்களை யாரிடம் கேட்பது. உண்மையில் ’சே’ யைச் சந்தித்தால் நன்றாகத்தானிருக்கும். அவரிடம் இத்தனை கேள்விகளுக்கும் பதில்களிருக்கக்கூடும். பழைய பதில்கள். ஆனால் காலம் மாறிவிட்டது. புரட்சிகளின் நோக்கங்களும் மாறிவிட்டன. புரட்சிகளும் மாறிவிட்டன. பழைய பதில்களை வைத்துக்கொண்டு என்னால் என்ன செய்துவிடமுடியும்.

நான் திரும்பவும் ஒரு தடவை புரட்சியை மறுதலிக்கிறேன்.

’புரட்சியாவது பூசணிக்காயாவது’

எனக்கொரு மந்திரக்கோல் கிடைத்தாற்போதும்.

ஏய்… கிழவா………ஆ……..அஅஅ…………….அ…..

வானம் கிழியக் கத்துகிறேன்

என் குரல் வானத்தில் பட்டு உதிர்கிறது.

00

என் சிதிலமான கனவு குலைகிறது. நாய்கள் களைத்து வாலைச் சுருட்டிக்கொண்டு மதகுகளுக்குள் சுருண்டு கொள்கின்றன.  ஏதோவொரு பறவையின் சிறகுகளின் மெல்லசைவு காற்றில் நிர்ச்சலனமாகின்றது. இரவின் புதிர்கள் நிறைந்த பாதையில் நிசப்தம் மட்டும் தன் விலக்கவியலா இருப்பைத் திரும்பத் திரும்ப உணா்த்தியபடியிருக்கின்றது.

00